Z życia parafii
Tak powstała parafia - galeria zdjęć
 |
|
Historia Budowa kościoła w Nowym Gliniku stanowi odrębny rozdział w historii parafii sobniowskiej. Początkowo Nowy Glinik należał do parafii dębowieckiej. W 1975 r. w sąsiedniej wsi, Gliniku Polskim, wybudowano tymczasowy kościół, a rok później została przy nim erygowana parafia. Swoim zasięgiem objęła część terenu parafii tarnowieckiej i dębowieckiej, w tym wieś Nowy Glinik. W latach osiemdziesiątych mieszkańcy Nowego Glinika podjęli inicjatywę wybudowania kościoła w swojej wsi. Był to trudny okres, ze względu na dokonujące się w Polsce transformacje ustrojowe. Inicjatywę wybudowania kościoła mieszkańcy poparli swoimi podpisami. Podpisy zbierali: Władysław Dykas, Józef Żebracki i Adam Majka. Działkę o powierzchni ok. 0,30 ha ofiarowała Maria Stanek. Na wiosnę 1986 r. poświęcenia placu pod budowę nowego kościoła dokonał ks. bp Ignacy Tokarczuk. Omówił także z mieszkańcami perspektywy tej inwestycji. Wkrótce zawiązał się Komitet Budowy Kościoła, który troszczył się o zabezpieczenie finansowe budowy oraz koordynował dalsze prace. W kwietniu 1987 r. na placu przeznaczonym pod budowę kościoła wybudowano ołtarz polowy. Uroczystą Mszę św. odprawił przy nim proboszcz parafii Glinik Polski, ks. Aleksander Śmietana. Było to w święto 3 Maja 1987 r. Stosowną homilię wygłosił ks. Marian Putyra. Budowa kaplicy Pierwszym zadaniem było wybudowanie prowizorycznej kaplicy. Drewno na ten cel ofiarowało wiele osób, wśród nich byli: Tadeusz Goleń, Krystyna Dąbrowska, Maria Potrawska, Stanisław Szklarski, Jan Chochołek, Józef Marek, Stanisława Marek, Władysław Dykas, Jan Dykas, Józef Żebracki, Feliks Chochołek, ks. Edward Cieśla – proboszcz z Dębowca, księża misjonarze saletyni z dębowieckiego klasztoru. W budowę kaplicy zaangażowali się prawie wszyscy mężczyźni z Nowego Glinika, a szczególnie wyróżnili się: Stanisław i Karol Łopatkiewicz, Władysław Dykas, Jan Marek, Józef Żebracki, Adam Marek, Józef Świszcz, Fryderyk Żebracki, Adam Majka, Władysław Marek. Kaplicę wzniesiono w ciągu tygodnia. Konstrukcję obito płytami wiórowymi, które później pomalowano. We wnętrzu wykonano ołtarz, ławki i konfesjonały. W ołtarzu umieszczono obraz Matki Bożej Królowej Korony Polskiej, z napisem: „Królowo Korony Polskiej, módl się za nami”. Podłączono także oświetlenie elektryczne. Pierwszą Mszę św. w kaplicy odprawił ks. Aleksander Śmietana. Trzy lata i dwa miesiące budowy kościoła Pracę przy budowie kościoła w Nowym Gliniku rozpoczęto w sobotę 9 lipca 1989 r. Komitet Budowy Kościoła zorganizował grupy robocze. Nazwiska osób wchodzących w skład grup roboczych oraz terminy ich pracy odczytywano w ogłoszeniach duszpasterskich podczas niedzielnych Mszy św. Było 20 grup, w każdej pracowało przeważnie 7 mężczyzn. Do pracy potrzebny był materiał budowlany; zwożono żwir, piasek, cement, stal i deski. Wapno gromadzono już od stycznia 1989 r. Wszystko to wymagało ciągłych nakładów finansowych. Duża ich część pochodziła ze składek od miejscowej ludności. Komitet Budowy Kościoła zajmował się także pozyskiwaniem pieniędzy. Składki zbierano 2 lub 3 razy w ciągu roku. Wydrukowano też cegiełki, które rozprowadzano w sąsiednich parafiach. Budowę wspierała finansowo również Kuria Biskupia w Przemyślu oraz Urząd Parafialny w Sobniowie. Po wytyczeniu fundamentów kościoła przystąpiono do wykonania prac ziemnych. Zabetonowano ławy i wykonano fundamenty kościoła. Na wiosnę 1990 r. przystąpiono do wznoszenia murów. Głównym majstrem budowlanym był Karol Łopatkiewicz. Jako murarze pracowali Jan Łopatkiewicz i Józef Łopatkiewicz. Kamień węgielny 21 października 1990 r. odbyła się uroczystość wmurowania kamienia węgielnego. Na uroczystość przybył do Nowego Glinika ks. bp Stefan Moskwa, witany przez dzieci, młodzież, rodziców i gospodarza parafii, ks. Mariana Putyrę. W koncelebrowanej Mszy św. oprócz Biskupa i księdza Proboszcza, uczestniczył także ks. dziekan Stanisław Kołtak. W homilii ks. bp Stefan Moskwa powiedział: (...) Poświęcenie kamienia węgielnego to ważne, niecodzienne wydarzenie w historii nie tylko tego kościoła, który wznosicie, ale także i w historii Waszej wioski, Waszej miejscowości. Wydarzenie to zamyka jeden etap Waszej pracy, Waszego trudu. I dlatego tak uroczyście i tak modlitewnie je dziś przeżywamy. (...) Kościół, gdy poświęca kamień węgielny, modli się. Modli się do Boga, który posyła na świat swojego Syna Jezusa Chrystusa, nazwanego przez apostoła fundamentem Kościoła. Modli się, aby ten kamień węgielny został pobłogosławiony, aby wielkie dzieło, które rozpoczynacie, które wzrasta, szczęśliwie zostało zakończone. Modli się Kościół o to, aby ta nowa świątynia, Dom Pana, służyła pomnożeniu Waszej wiary. (...) Prace wykończeniowe Dalsze prace budowlane przy wznoszonej świątyni rozpoczęto w maju 1991 r. Wykonano płytę stropową nad kościołem. W następnej kolejności wykonano konstrukcję dachową i pokryto kościół blachą. Instalację elektryczną kościoła wykonali bezinteresownie Adam Marek i Stanisław Marek, a stolarkę okienną – Józef Jarosz. Kościół w zasadzie był już wybudowany, należało go jeszcze wykończyć i wyposażyć. Prace lastrykarskie wykonywali Zygmunt Żebracki i Ryszard Chochołek. Boazerię zakładano pod nadzorem Józefa Świszcza. Ołtarz i ambonkę wykonał Stanisław Marek z Zarzecza. W ołtarzu umieszczono obraz Matki Bożej Częstochowskiej, a we wnętrzu kościoła obraz „Jezu, ufam Tobie”, namalowany przez Jana Dąbrowskiego. Kościół wyposażono w organy elektryczne. Prace porządkowe we wnętrzu kościoła wykonywane były przez kobiety. Ich zadaniem było umycie okien i posadzki oraz uporządkowanie wystroju kościoła. Około połowy września 1992 r. budowa kościoła dobiegła końca. Wzniesienie świątyni w Nowym Gliniku było dużym osiągnięciem mieszkańców. O zaangażowaniu miejscowej ludności wspomina główny majster budowy, Karol Łopatkiewicz: Ludność wioski chętnie uczestniczyła w pracach pomocniczych przy budowie kościoła. Prace te wykonywano bezinteresownie. Wspierano też budowę finansowo, pomimo nieraz trudnych warunków bytowych. Wioska jest niewielka. Liczy 130 numerów. Jednak jej mieszkańcy wykazali wielką dojrzałość i aktywnie angażowali się przy wznoszeniu świątyni. Pomagali od rozpoczęcia prac przy fundamentach do końca budowy. Betonowanie stropu kościoła zostało wykonane w bardzo szybkim tempie, pomimo padającego deszczu. Wszyscy mężczyźni chętnie pracowali. Komitet Budowy Kościoła rozwiązywał napotykane trudności, zabezpieczał środki finansowe i gromadził potrzebne materiały budowlane. Duży wkład w budowę kościoła wnieśli: Władysław Dykas, Feliks Chochołek, Józef Żebracki, Fryderyk Żebracki, Władysław Marek, Władysław Świszcz, Jan Marek, Adam Majka, August Pawłowski. Przy budowie kościoła wielką pomoc okazywał proboszcz parafii Sobniów, ks. Marian Putyra.
Poświęcenie świątyni Uroczystość poświęcenia kościoła odbyła się 13 września 1992 r. Na uroczystość przybył ks. bp Edward Białogłowski. W otoczeniu Zespołu Ludowego „Gliniczanie” Biskup został wprowadzony do nowo wybudowanego kościoła. Towarzyszyli mu: dziekan jasielski – ks. Stanisław Kołtak, gospodarz uroczystości – ks. Marian Putyra i wikariusz parafii sobniowskiej – ks. Jan Krynicki. W kościele, ks. bpa Edwarda Białogłowskiego powitały dzieci, młodzież i rodzice oraz ks. Proboszcz. Po powitaniu nastąpił obrzęd poświęcenia kościoła, najpierw wewnątrz, potem na zewnątrz. W czasie koncelebrowanej Mszy św. ksiądz Biskup wygłosił stosowną homilię, w której powiedział: (...) Przeżywamy niezwykłe wydarzenie. Tym wydarzeniem jest fakt, że Bóg dzisiaj bierze to miejsce na swoją wyłączną własność. Bo poświęcenie świątyni, poświęcenie miejsca, na którym świątynia stoi, ma pozostać faktem na całe pokolenia i na całe wieki. (...) Cmentarz w Nowym Gliniku Cmentarz w Nowym Gliniku został usytuowany na wzniesieniu w północno-zachodniej części wioski. Inicjatywa utworzenia cmentarza zrodziła się w chwili, gdy w miejscowości wybudowano kościół. Działki na cmentarz przekazali nieodpłatnie, na podstawie aktu notarialnego, pan Józef Żebracki i pan Jan Żebracki. Na placu cmentarnym ustawiono krzyż wykonany przez Mariana Ziębę. Poświęcenia krzyża i placu cmentarnego dokonał 27 listopada 1988 r. wikariusz sobniowski, ks. Zbigniew Skrabut.
|
